Τρομοκρατία

         Τρομοκρατία νοικοκυρούλη - τηλεθεατούλη μου δεν είναι ο Ρωμανός..

Κι αύριο να αφεθεί ελεύθερος το ξέρεις πως δεν έχεις να φοβηθείς. Ξέρεις πως δεν ανήκεις σε αυτούς που θα αγγίξει..Ήσυχος όπως σήμερα θα συνεχίσεις την ζωούλα και τον γαμημένο ύπνο σου.

Κοίτα γύρω σου..Άνοιξε επιτέλους τα μάτια και τα αυτιά σου..Θα σου πω για εμένα που βιώνω καθημερινά στο πετσί μου την τρομοκρατία. Θα σου μιλήσω γι'αυτόν τον γαμημένο κόμπο που έχω τόσες μέρες στο στομάχι και ίσως να τον έχεις νιώσει κι εσύ κάποια στιγμή...

Τρομοκρατία είναι ο λογαριασμός της ΔΕΗ όταν κάθεσαι να φας και τον βλέπεις πάνω στο τραπέζι να σου θυμίζει πως κινδυνεύεις να μείνεις εσύ και τα παιδιά σου χωρίς ρεύμα. Τρομοκρατία είναι να μην έχεις τα απαραίτητα για να ετοιμάσεις αυτό το πιάτο το φαΐ.. 

Τρομοκρατία είναι να έχεις πάει 30+ χρονών και να πρέπει ακόμα να υπ ακούς την μάνα σου γιατί την έχεις ανάγκη. Τρομοκρατία είναι αυτός ο πόνος στο στομάχι γιατί δεν ξέρεις τι σκατά θα κάνεις αύριο. Τρομοκρατία είναι να κοιτάς το παιδί σου και να θες να κλάψεις γιατί βλέπεις πως κάθε μέρα που περνάει θα στερείται ακόμα περισσότερα ενώ δε φταίει..

Ας σταματήσουμε λοιπόν να αποκαλούμε τρομοκράτες το Ρωμανό ή τον Μιχαηλίδη ή οποιονδήποτε τρομάζει το σύστημα. Ας σταματήσουν επιτέλους όλα τα γλιφτρόνια αυτού του συστήματος να μιλάνε για δικαιοσύνη. 

Ο Νίκος Ρωμανός μόνο παράδειγμα μπορεί να είναι και για εμάς και για τα παιδιά μας. Για το πείσμα του και για την θέληση του να ζήσει διεκδικώντας όλα όσα του ανήκουν. Ας μην ακουστεί από κανέναν λοιπόν ότι ο Νίκος αυτοκτονεί με την απεργία πείνας. Ο Νίκος το μόνο που θέλει είναι να ζήσει με αυτές τις μικρές έστω, δόσεις ελευθερίας που θα παίρνει από τις εκπαιδευτικές άδειες. Σας αρέσει ή όχι είναι δικαίωμα του...και δε θα ενοχλήσει την μίζερη ζωούλα κανενός φιλήσυχου πολίτη.

Νίκο γερά...ως την λευτεριά...!!!

(συγχωρέστε με για τον συναισθηματισμό μου... ΑΛΛΑ αυτή η έλλειψη συναισθήματος έχει κάνει την κοινωνία τόσο ψυχρή και αδιάφορη και ΝΑΙ όταν έχω να αντιμετωπίσω έναν επικείμενο θάνατο, δε μπορώ να αντικρίζω τα πράγματα γύρω μου μόνο με την πολιτική μου ματιά...γιατί όπως και να το κάνουμε το συναίσθημα είναι αυτό που μας κάνει πραγματικούς Ανθρώπους..)

Για τους αιώνια φυλακισμένους

     Στο σχολείο τα πρώτα χρόνια, θέλοντας να μας δώσουν να καταλάβουμε τι είναι η κοινωνία, μας φέρνανε σαν παράδειγμα μικρές ομάδες από τις οποίες αυτή αποτελείται. Η πρώτη κοινωνική ομάδα που γνωρίζουμε είναι η οικογένεια... Μετά από λίγο έρχεται η ένταξη μας σε μια θρησκευτική ομάδα... Ύστερα έρχεται η  μικρή κοινωνία του σχολείου... Για τα αγοράκια θα ακολουθήσει ο στρατός κι αργότερα ο εργασιακός χώρος που ο καθένας από εμάς θέλοντας και μη πρέπει να ενταχθεί προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην. Από τα παραπάνω παραδείγματα βγαίνει και το συμπέρασμα ότι, όλοι μας ανήκουμε σε μια κοινωνία συμμετέχοντας σε πολλές κοινωνικές ομάδες. 

     Το εκπαιδευτικό (και όχι μόνο) σύστημα, σε συνεργασία με το σημερινό πρότυπο οικογένειας δίνει αγώνα τα πρώτα δέκα - δεκαπέντε χρόνια της ζωής μας για να μας πλασάρει την ωραιοποιημένη εκδοχή των παραπάνω κοινωνικών ομάδων και να μας κάνει να πιστέψουμε το πόσο πολύ μας ωφελεί η ένταξη μας σε αυτές. Προσπαθούν και δυστυχώς σε έναν μεγάλο βαθμό το επιτυγχάνουν, να σε πείσουν ότι η σύγχρονη φυλακή στην οποία σε προορίζουν να ζήσεις είναι όμορφη και πολύ λειτουργική για το καλό όλων. Ευτυχώς δεν είμαστε λίγοι αυτοί που μέχρι σήμερα δεν αγαπήσαμε το χρυσό κλουβί που μας τάξανε και κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή ονειρευόμαστε και προσπαθούμε να δούμε τα κάγκελα γύρω μας τσακισμένα!

     Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή..

- Η οικογένεια...

Τα κάγκελα του μπαλκονιού μου, της κούνιας μου, του "πάρκου" μου.. κάγκελα της πρώτης μου φυλακής. Οι γονείς μου..οι πρώτοι μου δεσμοφύλακες. Το σπίτι ΜΟΥ... η απαρχή της ανάγκης για ιδιοκτησία.

- Η θρησκεία...
Εδώ δεν υπάρχουν κάγκελα ορατά, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν γύρω σου και μάλιστα τοποθετημένα από κάτι ανώτερο από εσένα. Οι δεσμοφύλακες-ρασοφόροι είναι οι μόνοι που έχουν την ικανότητα επαφής με τον ανώτερο. Εσύ πρέπει να αρκείσαι στο ότι αυτός υπάρχει. Αμφιβολίες, αντιρρήσεις και περιττές ερωτήσεις επιφέρουν ποινές κι από τους δεσμοφύλακες-ρασοφόρους κι από τον ανώτερο. (Ναι..κι ας μην τον ξέρεις..Είναι ανώτερος και μπορεί..!)

- Το σχολείο...

Τα κάγκελα που το κυκλώνουν είναι ποιο ψηλά απ' του σπιτιού μου. Φοβούνται ακόμα περισσότερο εδώ μήπως κι αποδράσω. Σε αυτό το "ίδρυμα" υπάρχει ακόμα και διευθυντής, στον οποίο υπακούν δεσμώτες-μαθητές και δεσμοφύλακες-δάσκαλοι.  

- Ο στρατός...

Τα πράγματα ζορίζουν ακόμα περισσότερο εδώ. Σου στερούν την ελευθερία σου κι επίσημα πλέον. Τα κάγκελα γίνανε χοντρά συρματοπλέγματα. Υπακούς σε διαταγές ανωτέρων..Οι δεσμοφύλακες γίνανε ακόμα περισσότεροι και φοράνε στολές. Φοράς κι εσύ στολή όπως κι υπόλοιποι δεσμώτες. Όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι.. κουρεμένοι.. ξυρισμένοι.

- Εργασία (και χαρά)...

Ο δεσμοφύλακας-αφεντικό σε διατάζει κατά το δοκούν. Εσύ υποτάσσεσαι στις διαταγές του γιατί πάνω απ'όλα, όπως σε έχουν χειραγωγήσει, είναι η επιβίωση. Τα κάγκελα εδώ δεν είναι ορατά τις περισσότερες φορές. Καλά εκπαιδευμένος από τα χρόνια που έχουν προηγηθεί, πλέον μπορείς να τα υψώνεις γύρω σου νοητά και να παραμένεις μέσα τους, υπάκουος και πάντα συγκαταβατικός. 

     Όλα τα παραπάνω λοιπόν, για κάποιους είναι κοινωνικές ομάδες μιας ευρύτερης κοινωνίας. Για εμένα όλα τα παραπάνω είναι πολλές μικρές φυλακές μέσα στην κοινωνία μας. Αναλυτικότερα, υπάρχει ένα μεγάλο σωφρονιστικό κατάστημα (το υπάρχον σύστημα), μέσα στο οποίο υπάρχουν πολλές και διαφορετικές πτέρυγες (όπως οι παραπάνω κοινωνικές ομάδες αλλά και άλλες παρόμοιες).

     Οι πτέρυγες ακολουθούν κάμποσους κοινούς κανόνες, οι οποίοι ορίζονται από το υπάρχον σύστημα. Εξίσου οι νομοθέτες ορίζουν τους κανόνες που πρέπει να τηρούνται σε μια κοινωνία και εφαρμόζονται από τις κοινωνικές ομάδες. Πέρα από τους παραπάνω κανόνες όμως, στην κάθε πτέρυγα μπορούν να υπάρχουν και κάποιοι άγραφοι νόμοι από τους εκάστοτε δεσμοφύλακες.

     Οι γονείς, σου επιβάλουν την ώρα που θα κοιμηθείς, ή αργότερα την ώρα που θα επιστρέψεις από την έξοδο. Ο ρασοφόρος, σου ορίζει τι είναι σωστό και τι αμαρτία και ο θεός έρχεται να σε ανταμείψει ή να σε κάψει στην πυρά για κάθε παρατυπία σου. Η δασκάλα, σου επιβάλει εργασίες τις οποίες αν δεν φέρεις εις πέρας θα υπάρξει τιμωρία. Στον στρατό αν δεν υπακούσεις στις διαταγές υπάρχει το στρατοδικείο. Το αφεντικό, σου επιβάλει τόσες ώρες εργασίας όσες αυτό θεωρεί σωστές για την αύξηση του κέρδους του. Και κάπως έτσι όποιος δεν υπακούει στους νόμους του κράτους καταλήγει στην..φυλακή ή στενή ή μπουζού.

     Αλήθεια τώρα...Ακόμα επιμένεις να πιστεύεις ότι είμαστε ελεύθεροι; Ακόμα δεν μπορείς να αντικρίσεις τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα που είναι ολόρθα γύρω σου όπου κι αν κοιτάξεις..;

Restart..

Κάποια στιγμή που είχα νεύρα 

έκοψα χιλιάδες κομματάκια όλα μου τα γραπτά 

και τα πέταξα στα σκουπίδια. 

Τόσα κείμενα, ποιήματα, σκέψεις..

Κι ένιωσα σα να ξελάφρωσα..

σα να σταμάτησε να με στοιχειώνει αυτό το γαμημένο παρελθόν..

το χτες..το περασμένο..

Και ελεύθερη ξανά..χωρίς προκαταλήψεις, 

άρχισα να οργανώνω το μυαλό μου ξανά από την αρχή..

Και μια καινούρια, ολόφρεσκα ιστορία αναγεννάτε από τα σπλάχνα μου..

Αυτό που θα'θελα να είχα ζήσει κι όχι αυτό που τελικά έζησα.. 

Αυτό που θα'θελα να νιώσω κι όχι αυτό που θα'θελαν οι άλλοι να νιώθω γι'αυτούς...

Αυτό που θα'θελα να είμαι κι όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαι για να τους αρέσω..

Σήμερα μπορείς να ζήσεις ξανά απ'την αρχή.. 

Μαρία, Άννα..., Γεωργία, Κατερίνα, ..., Ελένη..., Φώτη, Νίκο..., Γιώργο, ..., Κώστα, Βασίλη..., ...

Φθινόπωρο..όπως φθίνω..

Τέλος Σεπτέμβρη..αρχή φθινοπώρου

Μυρίζει βροχή

Κίτρινα φώτα αντανακλούν στο βρεμένο οδόστρωμα

Σβησμένα φώτα στο σπίτι και εντός μου

Φθίνω κι εγώ όπως τα φύλλα των δέντρων

Πέφτω μα όχι για πάντα

Μόνο για λίγο

Για όσο χρειάζεται κάθε φορά

Τόσο ώστε να προλάβω να μυρίσω το βρεγμένο χώμα

Τόσο όσο χρειάζεται για να ξαποστάσω

Να ανακτήσω τις δυνάμεις μου ξανά

Είναι αυτή η τόσο γνώριμη μελαγχολία

που συνοδεύει τα πρωτοβρόχια

Σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής

και το ξεκίνημα μιας άλλης..

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής"

Κάποτε έγραφα κείμενα..Απλά..Κατανοητά..Με αρχή και τέλος..Πρόλογο κι επίλογο..Όπως τότε στο σχολείο που γράφαμε "Σκέφτομαι και γράφω". Αυτό ήξερα κι αυτό μ'άρεσε να κάνω. Να βγάζω τις σκέψεις μου μία μία και να τις ακουμπάω, άλλοτε προσεχτικά κι άλλοτε όχι, πάνω στο χαρτί. Να τις μοιράζομαι με εμένα..

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κράταγα μυστικά για εμένα μόνο. Σκέψεις και όνειρα που δεν ήθελα να μοιραστώ με κανέναν άλλον, παρά μόνο με εμένα...Καθόμουν μέρες..πολλές φορές και μήνες..χωρίς να πω σε κανέναν κουβέντα για όσα έκρυβα μέσα μου..Κι όταν γέμιζα και δε χώραγα άλλο έπαιρνα τα τετράδια μου και τα αγαπημένα μου στυλό και άδειαζα πάνω σε λευκές κόλλες όλη μου την ψυχή, έτσι ώστε να δημιουργήσω έστω λίγο καινούργιο χώρο για νέες σκέψεις..για νέες θλίψεις..

Τώρα τρομάζω..Δεν έχω το κουράγιο μάλλον να μιλήσω πλέον ανοιχτά με τον εαυτό μου. Δε θέλω να με αντιμετωπίσω ίσως.. Σταμάτησα να γράφω ξεκάθαρα τις σκέψεις μου.. Τις στολίζω με όμορφες λέξεις..τις κρύβω πίσω από φανταστικές εικόνες και τις μεταμορφώνω σε κάτι έξω από εμένα. Δε τις μοιράζομαι με εμένα..Τις δημοσιοποιώ σε όποιον λάχει..Κι έχουν πάψει πια να είναι ξεκάθαρες. Άλλοτε έχουν ένα νόημα.. κι άλλοτε πάλι άλλο.

Γίνανε ποιήματα οι σκέψεις μου και με φοβίζουν..Κακογραμμένα ποιήματα..Άπειρα..Δίχως μέτρο..Δίχως ομοιοκαταληξίες..Στιχάκια πρόχειρα..Τα παίρνεις και τους δίνεις ότι ερμηνεία θες..Και τώρα πια δεν ξέρω μήπως κοιτάω να κρυφτώ ακόμα κι από εμένα..Μήπως έχασα τον άνθρωπο που πάνω του άδειαζα λίγη από την δυστυχία μου και ανάσαινα ξανά..

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ - Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής"

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ  

είναι μη γίνω "ποιητής"  

Μην κλειστό στο δωμάτιο  

ν' αγναντεύω τη θάλασσα  

κι απολησμονήσω.  

Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου  

κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ  

μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.  

Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε  

για να με χρησιμοποιήσει.  

Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα  

για να κοιμίζω τους δικούς μου.  

Μη μάθω μέτρο και τεχνική  

και κλειστώ μέσα σε αυτά  

για να με τραγουδήσουν.  

Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά  

τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος  

μη με πιάσουν στην κούραση  

παπάδες και ακαδημαϊκοί  

και πουστέψω  

Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί  

και την καθημερινότητα που συνηθίζεις  

σκυλιά μας έχουν κάνει  

να ντρεπόμαστε για την αργία  

περήφανοι για την ανεργία  

Έτσι είναι.  

Μας περιμένουν στη γωνία  

καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.  

Ο Μάρξ...  

τον φοβάμαι  

το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν  

αυτοί οι αλήτες φταίνε  

δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό  

μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

Χαρμολύπη

Σαν τα χρώματα που αναμειγνύονται μεταξύ τους...

Όπως το γαλάζιο του ουρανού ενώνεται με το μπλε της θάλασσας...

Καθώς τα καταπράσινα φύλλα μπερδεύονται με τα νεκρά καφετιά...

Την ώρα που ένα λευκό κορμί μπλέκεται με ένα σκουρόχρωμο..

Και τα ξανθά μαλλιά τυλίγονται με τα καστανά...

Έτσι το φως της λάμπας στην άδεια πλατεία παίζει με τις σκιές πάνω στο πλακόστρωτο..

 Δυο δέντρα μετά από χρόνια κατάφεραν να ενώσουν τα βαριά τους κλαδιά..

Δυο άνθρωποι να μοιραστούν τις ανησυχίες τους..

Κάποιοι άλλοι κατάφεραν να ενώσουν τις καρδιές τους..

Κι άλλοι τις φωνές τους..τα δάκρυα τους..τον πόνο τους..

Κι εγώ απόψε..

Έτσι επέλεξα να αναμείξω..ενώσω..μπερδέψω..μπλέξω..τυλιξω..παίξω..

Τα χρώματα..

Άσπρο Μαύρο Κόκκινο Μπλε Καφέ Πράσινο...

Τα αισθήματα...

Χαρά Θλίψη...

Και είναι δική μου όλη τούτη η χαρμολύπη...!

Ερωτικό

Σε είδα στον ύπνο μου εχτές..

Τόσο αληθινός..

Τόσο δικός μου...

Όλα ήταν τόσο ατμοσφαιρικά..

Τόσο ζωντανά..

Τόσο απρόσμενα...

Είχα χρόνια να ξυπνήσω έτσι..

Τόσο μετανιωμένη..

Τόσο χωρίς εσένα..

Ήρθε το όνειρο να μου θυμίσει..

Τόσα ξεχασμένα συναισθήματα..

Τόση χαμένη αγάπη..

Ξύπνησα ερωτευμένη..

Τόσα χρόνια μετά..

Τόσο έντονα..

Πλημμύρισαν τα μάτια μου από δάκρυα..

Τόσο πολύ σε λάτρεψα στο όνειρο..

Τόσο πολύ που τρόμαξα ανοίγοντας τα μάτια μου..

Πως χάθηκε το όνειρο..

Τόσο ανέφικτα όλα.. !

Τόσο ονειρικά... !

Αν δεν ξανάρθεις στον ύπνο μου..

Να ξέρεις πως..

Τόσο σε λαχτάρησα..  

"..σαν μιαν ανάμνηση..που δε θα ξημερώσει..!.."

Εσωτερικές Αλλεπάλληλες Εκρήξεις

Τι να'ναι άραγε η ευτυχία?

Τι ψάχνουν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια του σύντομου ταξιδιού τους πάνω στη γη ?

Τι γιάνει τις ψυχές μας ?

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή ?


Ποιοι στ'αλήθεια ζούνε και ποιοι απλά επιβιώνουν πάνω σε τούτο τον κόσμο πολλές φορές μόνο και μόνο από καθήκον ?

Δεν ξέρω τι φταίει..

Κι αν νόμιζα πως ήξερα, πάλι δε θα μπορούσα να το πω με βεβαιότητα..!

Βλέπω μονάχα γύρω μου...

Ανθρώπους σκυθρωπούς..μαζί κι εμένα

που ψάχνουν ολημερίς να γεμίσουν τα κενά τους με πράγματα ανούσια..

Δίποδα πνιγμένα στη μιζέρια..

Παιδιά καθισμένα μπροστά στις τηλεοράσεις..

Γονείς ενοχικούς μα παρ'όλα αυτά χωρίς ίχνος ανιδιοτέλειας..

Γέρους και γριές με βαθιές χαραματιές από το πέρασμα του χρόνου 

καθισμένους μπροστά απ'το δελτίο των 9..!

Ποιος ζει ?

Ποιος χαίρετε ?

Πως περνάς τη μέρα σου εσύ ?

Τι κάνει τι διαφορά μεταξύ του χτες και του γαμημένου σήμερα ?

Τι διαφορετικό θα κάνεις αύριο ?

Θα βάλεις λέει το καλό σου το φουστάνι

κι ίσως να στρώσεις και το καλό τραπεζομάντιλο..

Θα φτιάξεις ξεχωριστό φαΐ

γιατί έλαχε τη μέρα να την λένε Κυριακή

Λες και μόνο αυτή έχει ξεχωριστό όνομα..

Κι υστέρα..?

Ύστερα τι ?

Σαν μαζευτείτε από υποχρέωση στο ίδιο τραπέζι

σαν φάτε γιατί πρέπει,σαν γελάσετε με τα αστεία των άλλων γιατί πρέπει..

η μέρα θα γίνει πάλι όπως το χτες..

μα κι όπως το αύριο..!

Θα'ρθει μια στιγμή μονάχα κάπου εκεί στο πέρασμα του χρόνου

που θα κοιτάξεις πίσω και δε θα βρεις τίποτα το ζωντανό

Κανένα βίωμα εκρηκτικό ..

καμία μέρα διαφορετική..

κανένα "ξεχωριστό" γεγονός..!

Αυτό δεν είναι ζωή...

Κι εσύ..κι εγώ..

Δεν υπήρξαμε ποτέ ζωντανοί..

Ανδράποδα..    

που υπάρχουν μόνο για να εξυπηρετούν τις ανάγκες των άλλων.

Ανδράποδα..

που συνήθισαν να φέρονται με δουλοπρέπεια σε οικογένεια, αφεντικά και κάθε λογής εξουσίες!

Δε ζούμε...

και δε θα ζήσουμε ποτέ 

αν δε σπάσουμε τις αλυσίδες που κουβαλάμε μέσα μας...! 

-Γιατί μαμά ποτέ δε μπορούμε να μείνουμε εκεί που μας αρέσει;

" -Γιατί μαμά ποτέ δε μπορούμε να μείνουμε εκεί που μας αρέσει;
    -Γιατί δεν είναι πάντα τόσο εύκολο να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας... "

Σήμερα δεν ονειρεύτηκα μέσα στη δίνη της νυχτός
κράτησα την επιθυμία τούτη για το ξημέρωμα.
Συνόδευσα τον πρωινό καφέ και το τσιγάρο
με μια στοίβα ελπίδες, μελλοντικούς στόχους και όνειρα.

Το είχα χρέος εδώ και μήνες και στον εαυτό μου
μα και στα δυο σου μάτια που με κοιτάνε κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς
με ένα παράπονο και ένα αιώνιο γιατί
χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το πως φτάσαμε ως εδώ.

Όνειρα λοιπόν...

Όνειρα από εκείνα που κάνουν όλης της γης οι κολασμένοι...
Από αυτά που πάνε κι έρχονται μες το μυαλό άξαφνα και βιαστικά
με το συναίσθημα της χαρμολύπης ... του ανεκπλήρωτου
μα και της αιώνιας προσμονής πως κάποια στιγμή θα πάψουν να μένουν όνειρα.

  " -Γιατί μαμά ποτέ δε μπορούμε να μείνουμε εκεί που μας αρέσει;
    -Γιατί η ζωή έγινε τόσο σκατά τούτες τις μέρες που μας στέρησαν ακόμα και αυτό το δικαίωμα... "

Στοιβαζόμαστε μονάχα στις μητροπόλεις σαν τα ζώα πριν τη σφαγή
με μόνη μας ελπίδα πως κάποτε.. ακόμα κι αν τότε εμείς είμαστε νεκροί
θα καταφέρουμε να τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο
για σένα μα κι όλα τα παιδιά του κόσμου...!

Μονάχα ένα μπορώ να ζητήσω από εσένα...
Μη σταματήσεις ποτέ να ελπίζεις και ποτέ μα ποτέ να ονειρεύεσαι..
Μην τους δώσεις την χαρά και κάνεις το λάθος που έκανα εγώ..
Μην παραδώσεις τη ζωή σου στα χέρια κανενός!

  " -Γιατί μαμά ποτέ δε μπορούμε να μείνουμε εκεί που μας αρέσει;
    -Μπορούμε..αρκεί να προσπαθήσουμε λιγάκι παραπάνω απ'ότι αντέχουμε... "

Να ονειρεύεσαι λοιπόν όπου κι αν βρίσκεσαι κι ότι κι αν κάνεις
Μέσα στις αίθουσες του σχολείου και των φροντιστηρίων
Όταν κοιτάς το φως της μέρας το πρωί μα κι όταν
ξαπλώνεις κουρασμένη πια απ'το παιχνίδι κάθε νύχτα.

Μονάχα μην αρκεστείς ποτέ στο συναίσθημα της χαρμολύπης ...
του ανεκπλήρωτου μα και της αιώνιας προσμονής πως
κάποια στιγμή θα πάψουν να μένουν όνειρα.
Να πολεμήσεις πιότερο από εμένα και θα το ζήσεις το όνειρο...!

Συγνώμη Τάσο Θεοφίλου ..και κάθε Τάσο...!

Συνολική ποινή κάθειρξης 25 ετών κατά συγχώνευση.

Ναι, 25 χρόνια φυλάκισης... αλλά γιατί..? Για ποιόν..? Για κάποιον που έστω με αποδείξεις φάνηκε ότι συμμετείχε σε ληστεία και δολοφονία ? Όχι..!!! Ακόμα κι μάρτυρες δεν αναγνώρισαν κανέναν ένοχο στο πρόσωπο του Τάσου. Ακόμα και τα στοιχεία με τα οποία προσπάθησαν να τον ενοχοποιήσουν έπεσαν το ένα μετά το άλλο μέσα στις δικαστικές αίθουσες που παίχτηκε αυτή η φαρσοκωμωδία από μεριάς δικαστικών,μπάτσων και αντιτρομοκρατικής. 

Ο Τάσος , εγώ , εσύ , οι σύντροφοί μας, τα παιδιά μας , οι φίλοι τους κι άλλοι τόσοι, από εδώ και πέρα θα καταδικαζόμαστε με 25 χρόνια φυλάκισης ή με όσα προβλέπουν οι νόμοι τους ή καλύτερα οι κυβερνήσεις τους  μόνο και μόνο για την πολιτική μας ταυτότητα. Ή για τα γραπτά μας, τα λεγόμενα μας στα blog μας, τις τσάντες ή τις μπλούζες που θα γράφουν πάνω το όνομα του οποιοδήποτε μέρους όπου έγινε μια δολοφονία ή μια ληστεία. Θα καταδικαζόμαστε για το δικαίωμα μας να συμμετέχουμε σε πορείες και διαδηλώσεις, για το δικαίωμα μας να μη συμφωνούμε με το σύστημα τους, για το δικαίωμα να είμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. 

     
Για όλα αυτά, τα δικαστήρια τους δε θα μας αναγνωρίζουν κανένα ελαφρυντικό..πόσο μάλιστα το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου. Φυσικά το λιγότερο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι αυτό. Ακόμα κι αν αναγνώριζαν τον έντιμο βίο του Τάσου η ποινή θα μειωνόταν 1-2 χρόνια και θα εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν την δήθεν ενοχή του.
  
Μετά από την λήξη αυτής της συνεδρίασης λοιπόν κρινόμαστε όλοι ένοχοι. Ένοχοι μόνο και μόνο επειδή ανήκουμε στον αναρχικό χώρο. Ένοχοι γιατί οι πολιτικές μας πεποιθήσεις δεν ταιριάζουν στα γούστα και τις προτιμήσεις τους. Δε θα έπρεπε όμως κατά τη γνώμη μου να μας εντυπωσιάζουν όλα αυτά. Ζούμε μέρες που η κρατική καταστολή μας δείχνει καθημερινά τα δόντια της. Η αστυνομοκρατία του Δένδια ασκεί την μεγαλύτερη δυνατή πίεση στον χώρο και σε όποιον αντιστέκεται στα γούστα της. Δεν έχει νόημα να κάτσουμε να αναλύσουμε το πως στέκεται το σύστημα απέναντι μας.
    
Μεγαλύτερη σημασία για εμένα τούτη την ώρα έχει να κάτσουμε όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος του και να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες και την δική μας στάση τόσο απέναντι στην κρατική τρομοκρατία όσο και στους ίδιους μας τους συντρόφους. 
   
 Εγώ λοιπόν μονάχα ένα νιώθω την ανάγκη να πω...

Συγνώμη Τάσο..και κάθε Τάσο..!Του χτες, του σήμερα και του αύριο..!

Συγνώμη που δεν είμασταν όλοι δίπλα σου από την αρχή. 

Συγνώμη που φανήκαμε τόσο "λίγοι" μπροστά στο δικό σου μεγαλείο.

Συγνώμη που δεν μπορέσαμε να χαμογελάσουμε τόσο λαμπερά όσο εσύ 

καθώς έφευγες από την αίθουσα του δικαστηρίου.

Συγνώμη που ακόμα κι εκείνη την ώρα αντί να σου δίνουμε κουράγιο εμείς μας έδινες εσύ..!

Μα πάνω απ'όλα συγνώμη που δεν έχουμε καταφέρει ακόμα 

να κάνουμε τον κόσμο .. καλύτερο

και τους ανθρώπους .. αληθινούς Ανθρώπους

και τις φυλακές .. παιδικές χαρές 

και τα κάγκελα στο παράθυρο .. ανάμνηση 

και την ελπίδα .. πραγματικότητα!!!

Τάσο γερά ως την Λευτεριά...!!!!

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται...

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε που;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει. 

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

Χρόνης Μίσσιος.