" -Γιατί μαμά ποτέ δε μπορούμε να μείνουμε εκεί που μας αρέσει;
-Γιατί δεν είναι πάντα τόσο εύκολο να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας... "
Σήμερα δεν ονειρεύτηκα μέσα στη δίνη της νυχτός
κράτησα την επιθυμία τούτη για το ξημέρωμα.
Συνόδευσα τον πρωινό καφέ και το τσιγάρο
με μια στοίβα ελπίδες, μελλοντικούς στόχους και όνειρα.
Το είχα χρέος εδώ και μήνες και στον εαυτό μου
μα και στα δυο σου μάτια που με κοιτάνε κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς
με ένα παράπονο και ένα αιώνιο γιατί
χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το πως φτάσαμε ως εδώ.
Όνειρα λοιπόν...
Όνειρα από εκείνα που κάνουν όλης της γης οι κολασμένοι...
Από αυτά που πάνε κι έρχονται μες το μυαλό άξαφνα και βιαστικά
με το συναίσθημα της χαρμολύπης ... του ανεκπλήρωτου
μα και της αιώνιας προσμονής πως κάποια στιγμή θα πάψουν να μένουν όνειρα.
" -Γιατί μαμά ποτέ δε μπορούμε να μείνουμε εκεί που μας αρέσει;
-Γιατί η ζωή έγινε τόσο σκατά τούτες τις μέρες που μας στέρησαν ακόμα και αυτό το δικαίωμα... "
Στοιβαζόμαστε μονάχα στις μητροπόλεις σαν τα ζώα πριν τη σφαγή
με μόνη μας ελπίδα πως κάποτε.. ακόμα κι αν τότε εμείς είμαστε νεκροί
θα καταφέρουμε να τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο
για σένα μα κι όλα τα παιδιά του κόσμου...!
Μονάχα ένα μπορώ να ζητήσω από εσένα...
Μη σταματήσεις ποτέ να ελπίζεις και ποτέ μα ποτέ να ονειρεύεσαι..
Μην τους δώσεις την χαρά και κάνεις το λάθος που έκανα εγώ..
Μην παραδώσεις τη ζωή σου στα χέρια κανενός!
" -Γιατί μαμά ποτέ δε μπορούμε να μείνουμε εκεί που μας αρέσει;
-Μπορούμε..αρκεί να προσπαθήσουμε λιγάκι παραπάνω απ'ότι αντέχουμε... "
Να ονειρεύεσαι λοιπόν όπου κι αν βρίσκεσαι κι ότι κι αν κάνεις
Μέσα στις αίθουσες του σχολείου και των φροντιστηρίων
Όταν κοιτάς το φως της μέρας το πρωί μα κι όταν
ξαπλώνεις κουρασμένη πια απ'το παιχνίδι κάθε νύχτα.
Μονάχα μην αρκεστείς ποτέ στο συναίσθημα της χαρμολύπης ...
του ανεκπλήρωτου μα και της αιώνιας προσμονής πως
κάποια στιγμή θα πάψουν να μένουν όνειρα.
Να πολεμήσεις πιότερο από εμένα και θα το ζήσεις το όνειρο...!
-Γιατί δεν είναι πάντα τόσο εύκολο να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας... "
Σήμερα δεν ονειρεύτηκα μέσα στη δίνη της νυχτός
κράτησα την επιθυμία τούτη για το ξημέρωμα.
Συνόδευσα τον πρωινό καφέ και το τσιγάρο
με μια στοίβα ελπίδες, μελλοντικούς στόχους και όνειρα.
Το είχα χρέος εδώ και μήνες και στον εαυτό μου
μα και στα δυο σου μάτια που με κοιτάνε κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς
με ένα παράπονο και ένα αιώνιο γιατί
χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το πως φτάσαμε ως εδώ.
Όνειρα λοιπόν...
Όνειρα από εκείνα που κάνουν όλης της γης οι κολασμένοι...
Από αυτά που πάνε κι έρχονται μες το μυαλό άξαφνα και βιαστικά
με το συναίσθημα της χαρμολύπης ... του ανεκπλήρωτου
μα και της αιώνιας προσμονής πως κάποια στιγμή θα πάψουν να μένουν όνειρα.
" -Γιατί μαμά ποτέ δε μπορούμε να μείνουμε εκεί που μας αρέσει;
-Γιατί η ζωή έγινε τόσο σκατά τούτες τις μέρες που μας στέρησαν ακόμα και αυτό το δικαίωμα... "
Στοιβαζόμαστε μονάχα στις μητροπόλεις σαν τα ζώα πριν τη σφαγή
με μόνη μας ελπίδα πως κάποτε.. ακόμα κι αν τότε εμείς είμαστε νεκροί
θα καταφέρουμε να τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο
για σένα μα κι όλα τα παιδιά του κόσμου...!
Μονάχα ένα μπορώ να ζητήσω από εσένα...
Μη σταματήσεις ποτέ να ελπίζεις και ποτέ μα ποτέ να ονειρεύεσαι..
Μην τους δώσεις την χαρά και κάνεις το λάθος που έκανα εγώ..
Μην παραδώσεις τη ζωή σου στα χέρια κανενός!
" -Γιατί μαμά ποτέ δε μπορούμε να μείνουμε εκεί που μας αρέσει;
-Μπορούμε..αρκεί να προσπαθήσουμε λιγάκι παραπάνω απ'ότι αντέχουμε... "
Μέσα στις αίθουσες του σχολείου και των φροντιστηρίων
Όταν κοιτάς το φως της μέρας το πρωί μα κι όταν
ξαπλώνεις κουρασμένη πια απ'το παιχνίδι κάθε νύχτα.
Μονάχα μην αρκεστείς ποτέ στο συναίσθημα της χαρμολύπης ...
του ανεκπλήρωτου μα και της αιώνιας προσμονής πως
κάποια στιγμή θα πάψουν να μένουν όνειρα.
Να πολεμήσεις πιότερο από εμένα και θα το ζήσεις το όνειρο...!
