Τι να'ναι άραγε η ευτυχία?
Τι ψάχνουν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια του σύντομου ταξιδιού τους πάνω στη γη ?
Τι γιάνει τις ψυχές μας ?
Τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή ?
Ποιοι στ'αλήθεια ζούνε και ποιοι απλά επιβιώνουν πάνω σε τούτο τον κόσμο πολλές φορές μόνο και μόνο από καθήκον ?
Δεν ξέρω τι φταίει..
Κι αν νόμιζα πως ήξερα, πάλι δε θα μπορούσα να το πω με βεβαιότητα..!
Βλέπω μονάχα γύρω μου...
Ανθρώπους σκυθρωπούς..μαζί κι εμένα
που ψάχνουν ολημερίς να γεμίσουν τα κενά τους με πράγματα ανούσια..
Δίποδα πνιγμένα στη μιζέρια..
Παιδιά καθισμένα μπροστά στις τηλεοράσεις..
Γονείς ενοχικούς μα παρ'όλα αυτά χωρίς ίχνος ανιδιοτέλειας..
Γέρους και γριές με βαθιές χαραματιές από το πέρασμα του χρόνου
καθισμένους μπροστά απ'το δελτίο των 9..!
Ποιος ζει ?
Ποιος χαίρετε ?
Πως περνάς τη μέρα σου εσύ ?
Τι κάνει τι διαφορά μεταξύ του χτες και του γαμημένου σήμερα ?
Τι διαφορετικό θα κάνεις αύριο ?
Θα βάλεις λέει το καλό σου το φουστάνι
κι ίσως να στρώσεις και το καλό τραπεζομάντιλο..
Θα φτιάξεις ξεχωριστό φαΐ
γιατί έλαχε τη μέρα να την λένε Κυριακή
Λες και μόνο αυτή έχει ξεχωριστό όνομα..
Κι υστέρα..?
Ύστερα τι ?
Σαν μαζευτείτε από υποχρέωση στο ίδιο τραπέζι
σαν φάτε γιατί πρέπει,σαν γελάσετε με τα αστεία των άλλων γιατί πρέπει..
η μέρα θα γίνει πάλι όπως το χτες..
μα κι όπως το αύριο..!
Θα'ρθει μια στιγμή μονάχα κάπου εκεί στο πέρασμα του χρόνου
που θα κοιτάξεις πίσω και δε θα βρεις τίποτα το ζωντανό
Κανένα βίωμα εκρηκτικό ..
καμία μέρα διαφορετική..
κανένα "ξεχωριστό" γεγονός..!
Αυτό δεν είναι ζωή...
Κι εσύ..κι εγώ..
Δεν υπήρξαμε ποτέ ζωντανοί..
Ανδράποδα..
που υπάρχουν μόνο για να εξυπηρετούν τις ανάγκες των άλλων.
Ανδράποδα..
που συνήθισαν να φέρονται με δουλοπρέπεια σε οικογένεια, αφεντικά και κάθε λογής εξουσίες!
Δε ζούμε...
και δε θα ζήσουμε ποτέ
αν δε σπάσουμε τις αλυσίδες που κουβαλάμε μέσα μας...!
