Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής"

Κάποτε έγραφα κείμενα..Απλά..Κατανοητά..Με αρχή και τέλος..Πρόλογο κι επίλογο..Όπως τότε στο σχολείο που γράφαμε "Σκέφτομαι και γράφω". Αυτό ήξερα κι αυτό μ'άρεσε να κάνω. Να βγάζω τις σκέψεις μου μία μία και να τις ακουμπάω, άλλοτε προσεχτικά κι άλλοτε όχι, πάνω στο χαρτί. Να τις μοιράζομαι με εμένα..

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κράταγα μυστικά για εμένα μόνο. Σκέψεις και όνειρα που δεν ήθελα να μοιραστώ με κανέναν άλλον, παρά μόνο με εμένα...Καθόμουν μέρες..πολλές φορές και μήνες..χωρίς να πω σε κανέναν κουβέντα για όσα έκρυβα μέσα μου..Κι όταν γέμιζα και δε χώραγα άλλο έπαιρνα τα τετράδια μου και τα αγαπημένα μου στυλό και άδειαζα πάνω σε λευκές κόλλες όλη μου την ψυχή, έτσι ώστε να δημιουργήσω έστω λίγο καινούργιο χώρο για νέες σκέψεις..για νέες θλίψεις..

Τώρα τρομάζω..Δεν έχω το κουράγιο μάλλον να μιλήσω πλέον ανοιχτά με τον εαυτό μου. Δε θέλω να με αντιμετωπίσω ίσως.. Σταμάτησα να γράφω ξεκάθαρα τις σκέψεις μου.. Τις στολίζω με όμορφες λέξεις..τις κρύβω πίσω από φανταστικές εικόνες και τις μεταμορφώνω σε κάτι έξω από εμένα. Δε τις μοιράζομαι με εμένα..Τις δημοσιοποιώ σε όποιον λάχει..Κι έχουν πάψει πια να είναι ξεκάθαρες. Άλλοτε έχουν ένα νόημα.. κι άλλοτε πάλι άλλο.

Γίνανε ποιήματα οι σκέψεις μου και με φοβίζουν..Κακογραμμένα ποιήματα..Άπειρα..Δίχως μέτρο..Δίχως ομοιοκαταληξίες..Στιχάκια πρόχειρα..Τα παίρνεις και τους δίνεις ότι ερμηνεία θες..Και τώρα πια δεν ξέρω μήπως κοιτάω να κρυφτώ ακόμα κι από εμένα..Μήπως έχασα τον άνθρωπο που πάνω του άδειαζα λίγη από την δυστυχία μου και ανάσαινα ξανά..



ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ - Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής"

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ  
είναι μη γίνω "ποιητής"  
Μην κλειστό στο δωμάτιο  
ν' αγναντεύω τη θάλασσα  
κι απολησμονήσω.  
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου  
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ  
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.  
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε  
για να με χρησιμοποιήσει.  
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα  
για να κοιμίζω τους δικούς μου.  
Μη μάθω μέτρο και τεχνική  
και κλειστώ μέσα σε αυτά  
για να με τραγουδήσουν.  
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά  
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος  
μη με πιάσουν στην κούραση  
παπάδες και ακαδημαϊκοί  
και πουστέψω  
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί  
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις  
σκυλιά μας έχουν κάνει  
να ντρεπόμαστε για την αργία  
περήφανοι για την ανεργία  
Έτσι είναι.  
Μας περιμένουν στη γωνία  
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.  
Ο Μάρξ...  
τον φοβάμαι  
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν  
αυτοί οι αλήτες φταίνε  
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό  
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

Χαρμολύπη


Σαν τα χρώματα που αναμειγνύονται μεταξύ τους...
Όπως το γαλάζιο του ουρανού ενώνεται με το μπλε της θάλασσας...
Καθώς τα καταπράσινα φύλλα μπερδεύονται με τα νεκρά καφετιά...
Την ώρα που ένα λευκό κορμί μπλέκεται με ένα σκουρόχρωμο..
Και τα ξανθά μαλλιά τυλίγονται με τα καστανά...

Έτσι το φως της λάμπας στην άδεια πλατεία παίζει με τις σκιές πάνω στο πλακόστρωτο..
 Δυο δέντρα μετά από χρόνια κατάφεραν να ενώσουν τα βαριά τους κλαδιά..
Δυο άνθρωποι να μοιραστούν τις ανησυχίες τους..
Κάποιοι άλλοι κατάφεραν να ενώσουν τις καρδιές τους..
Κι άλλοι τις φωνές τους..τα δάκρυα τους..τον πόνο τους..

Κι εγώ απόψε..
Έτσι επέλεξα να αναμείξω..ενώσω..μπερδέψω..μπλέξω..τυλιξω..παίξω..
Τα χρώματα..
Άσπρο Μαύρο Κόκκινο Μπλε Καφέ Πράσινο...
Τα αισθήματα...
Χαρά Θλίψη...

Και είναι δική μου όλη τούτη η χαρμολύπη...!